Według klasycznej teorii, przepływ energii wewnętrznej w stylu Chen można porównać do ruchu jedwabnej nici wyciąganej z kokonu. Termin chan-ssu-chin oznacza energię jedwabnejgo kokonu, o której moża też powiedzieć, że działa jak śruba, przekształcająca ruch posuwisty siły zewnętrznej na ruch po spirali.

Ucząc się technik pięści Xingyiquan zaczynamy zawsze od Pi quan, które jest techniką podstawową, również w tym znaczeniu, że każde następne techniki biorą od niej swój początek. Pi quan jest zatem techniką wyjściową dla Beng quan, Zuan quan, Pao quan i Heng quan.

Mentalność Xingyiquan nakazuje „zerwać się do walki jak wiatr, lecieć niczym strzała, być stale szybszym i szybszym, dopóki twój przeciwnik nie wypadnie z gry” (Qi ru feng luo ru jian da dao hai xian man), dlatego też, nie bez przyczyny mówi się, iż Xingyi uczy zdecydowania.

Podstawowa idea wewnętrznych sztuk walki – osiąganie bezruchu w ruchu i zachowanie ruchu w bezruchu – wynika bezpośrednio z zasady yin-yang. Tak jak cała natura dąży do zachowania równowagi między yin i yang, tak człowiek pragnący skoordynować ciało i umysł musi się nauczyć rozróżniać bezruch od ruchu.

Xingyiquan jest złożonym systemem walki jak również systemem zdrowotnym. W Kung Fu nacisk kładziony na wzmacnianie zdrowia jest zasadą o fundamentalnym znaczeniu. Dość wyświechtane u nas powiedzenie „W zdrowym ciele, zdrowy duch” w chińskich systemach przekłada się dosłownie.

Xingyiquan to kwintesencja ducha walki. Twarda siła równoważona wewnętrzną miękkością znajduje wyładowanie w błyskawicznym ruchu zwartego ciała. W tradycyjnym podziale na style zewnętrzne i wewnętrzne, Xingyiquan, podobnie, jak Baguazhang i Taijiquan zaliczamy do tych ostatnich. Jego pierwowzorem był Liuhequan, styl Sześciu Harmonii praktykowany w Shaolin. Sztuka Xinyiquan kształtowała się przez wiele pokoleń początkowo w prowincji Shanxi, później w Hebei, a kolejni mistrzowie wprowadzali nowe elementy, tak charakterystyczne dla współczesnego Xingyi.

Według legendy Taijiquan jest darem bogów. Według dostępnych źródeł historycznych wywodzi się za sztuk walki.
Tradycyjny chiński system ćwiczeń oparty na łagodnych ruchach, spokojnym oddechu i harmonijnej współpracy ciała i umysłu wznacnia organizm, zapobiega chorobom, pomaga lepiej wykorzystać możliwości intelektualne i fizyczne.

Yang Lu Chan, prekursor stylu yang, spędził osiemnaście lat ucząc się taiji chen u mistrza Chen Chang Xinga. Przez następne lata doskonalił umiejętności w sztuce walki taiji wprowadzając stopniowo własne zmiany. Zmiękczył ruchy chen, eliminując gwałtowna i twarda siłę. Po latach praktyki i wielu walkach stoczonych z mistrzami reprezentującymi różne style, Yang Lu Chan zasłużył sobie na przydomek Yang Wu Di, czyli Yang Niezwyciężony. Styl znany obecnie jako yang kształtował się jednak stopniowo i dopiero w trzecim pokoleniu rodziny Yang przybrał znaną nam formę.